Belki de...

   Kalabalıklardan arınıp, kendimize dönsek geçer miydi yalnızlık? Ve huzur gelir miydi onun yerine? Huzursuzluk denen "haris" yönümüzden kaçıp; hiç bilemediğimiz, keşfedemediğimiz yönlerimize gitse idik meselâ...
Saçma kalıplardan sıyrılıp, hayâlin sonsuz özgürlüğüne dalsak...Kimseyi ikna etmeye uğraşmadan, kimseye kendini anlatmaksızın, içimizden geldiği gibi yaşasaydık... Hafızamızda güzel anılar kalsaydı sadece, yanımızda güzel kitaplar; ve bir de, bizi biz olduğumuz için seven insanlar olsaydı...
Güneş gibi evrensel olabilseydik. Dil, din, ırk, fikir ayırmadan herkesi kucaklayabilseydik... Mevlânâ'ya kulak verip :" Tevazû ve alçakgönüllükte toprak gibi ol." hitabını duyabilseydik. Kar taneleri kadar değişken, yağmur gibi merhametli olabilseydik...
Ya da Peyami Safa'nın :" Ah, insanlar niçin her şeyi anlamıyorlar? Beş dakika on dakika yarım saat kendilerini unutsalar, kendilerini karşılarındakinin yerine koysalar, tam onun gibi-fakat hiç eksiksiz ve tam- onun gibi duysalar, her şey ne kadar yerli yerinde olacak. Hayır! İlla ki zıddiyetler, öfkeler, yanlış anlaşılmalar, inatlar, şüpheler, hakim olmak arzuları…"diye anlatmaya çalıştığı empatiyi öğrenebilseydik, geçer miydi?
   Çocukluğumuzdaki gibi mutlu ve hep umutlu; çocukluğumuz kadar ânı yaşayabilseydik... Kindar olmasaydık meselâ, dünyada sadece iyi insanların olduğuna inanabilseydik..Ya da tek derdimiz, ders zilinin hemen çalacağı ve oyunumuzun hep yarım kalacağı olsaydı...

   "Huzur denilen o şeyin, her santimine ihtiyacım var bu aralar... Bana biraz "Bahar" gerekiyor, çok üşüdüm..." Diyor ya Maksim Gorki, huzura ihtiyacımız var insanlık olarak...
Çok üşüdük, Bahar gelsin artık. Gelsin ki, iliklerimize kadar ısıtsın bizi. Isıtsın tüm insanlığı ve tüm insanlığımızı. Olur ya, belki ısınırsa kalbimiz, huzura doğru yelken açarız her birimiz, belki...
   Ya da belki, sadece bir trene binsek, ve bir kitap okusak geçerdi hepsi...Belki...